Kim jesteś reżyserze?

Samorealizacja według hierarchii psychologa Abrahama Maslowa jest jedną z najwyżej postawionych potrzeb człowieka. To poczucie wykorzystywania wewnętrznych możliwości. Osiąganie celów i kontrola nad własnym życiem. Poznanie wolności i niezależności, które odcinają od ocen innych osób. Dotyczy życia zawodowego i osobistego. Zmusza do pracy nad sobą. Przez większość psychologów, samorealizacja uważana jest za etap w rozwoju każdego człowieka, który w końcu odkrywa swoje właściwe miejsce na świecie. Czym jest zatem samorealizacja filmowa?

Konrad Aksinowicz w swojej książce "Samorealizacja filmowa" (wyd. Wojciech Marzec, 2017) pisze, że pierwszym krokiem tej samorealizacji jest poznanie samego siebie. Dopiero później można stać się dobrym filmowcem. Dlatego najważniejszym aspektem drogi artystycznej jesteśmy my sami. Jeśli nie znamy siebie, nie będziemy potrafili odpowiednio zdefiniować celu, do którego dążymy. Trzeba jednak wiedzieć, że proces nauki oraz poznawania siebie i innych, z natury przebiega w dysharmonii z otoczeniem. Dlatego często bywa bolesny. Największą jasność odnośnie naszych potrzeb zdobywamy, gdy nie zostają one zaspokojone. Swoje granice poznajemy, gdy zostają naruszone. a charakter i głębię naszych uczuć, gdy tracimy grunt pod nogami. Jednak dzięki temu stajemy się mądrzejsi. W ten sposób zdobywamy też zdolność empatii i uczymy się akceptować innych ludzi. Bo zawód reżysera to praca nad sobą i relacją z drugim człowiekiem, który często myśli inaczej. Współpraca to po talencie najważniejsza umiejętność w tym zawodzie. Trzeba lubić i doceniać ludzi. Najpierw jednak trzeba polubić siebie. Aksinowicz twierdzi, że to właśnie mocna psychika, a nie najlepsze pomysły, pozwalają zostać reżyserem. Dlatego psychologia powinna być obowiązkowym przedmiotem na wydziałach reżyserii. A nie jest.